مقایسه توانایی زنده بودن سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از چربی در دو داربست اگارز و فیبرین گلو

زمینه و هدف : بهره‌گیری از تکنیک مهندسی بافت و طراحی ساختارهایی مشابه بافت‌های آسیب دیده نیازمند به کارگیری ابزارهایی نظیر داربست سلولی، سلول‌ها و ملکول‌های فعال زیستی در شرایط آزمایشگاهی است که در این میان، کشت سلول‌های مناسب با قابلیت توانایی تقسیم و تمایز در داربست‌های سلولی طبیعی که فاقد ویژگی‌هایی نظیر ایمنی زایی و تومورزایی باشند، اهمیت دارد. بافت چربی به دلیل دارا بودن سلول‌های بنیادی مزانشیمی‌ و نیز سهولت دسترسی به آن در پی انجام لیپوساکشن توجه محققان را به خود جلب کرده است. هدف از این تحقیق بررسی قابلیت تکثیر و زنده ماندن سلول‌های بنیادی مشتق از چربی در دو داربست طبیعی فیبرین گلو و آگارز بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، شناسایی و جداسازی سلول‌های بنیادی مزانشیمی‌از بافت حاصل از لیپوساکشن انجام شد. نمونه‌های بافت چربی حاصل از لیپوساکشن پس از شستشو با PBS و سرم فیزیولوژی تحت اثر هضم آنزیمی‌به وسیله آنزیم کلاژنازI قرار گرفتند و سلول‌های بنیادی مزانشیمی‌از آن‌ها جداسازی گردید. سلول‌های حاصل در محیط کشت RPMI حاوی آنتی‌بیوتیک کشت شدند. سپس بررسی بیان مارکرهای ویژه سطح سلولی از جمله CD34، CD44، CD90 و CD105 جهت تأیید سلول‌های مزانشیمی‌به وسیله فلوسایتومتری انجام شد. پس از آماده‌سازی دو داربست آگارز و فیبرین گلو، قابلیت زنده بودن و تکثیر سلول‌های بنیادی مزانشیمی‌مشتق از بافت چربی در دو داربست فوق در زمان‌های 24، 48 و 72 ساعت، با آزمون MTT و روش الایزا بررسی گردیدند. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند. ‌‌‌‌‌ یافته‌ها: نتایج حاصل از کشت سلول‌های بنیادی مزانشیمی‌مشتق از بافت چربی بر روی داربست‌های آگارز و فیبرین گلو نشان داد که درصد زیستایی سلول‌ها در داربست فیبرین گلو و آگارز به ترتیب 22/68 و 75/89 درصد در زمان 24 ساعت، 04/64 و 97/66 درصد در زمان 48 ساعت و 87/222 و 68/1089 درصد در زمان 72 ساعت نسبت به گروه کنترل بود. تکثیر و بقای سلولی بیشتری در داربست سنتزی آگارز در مقایسه با داربست فیبرین گلو در کشت 72 ساعته، مشاهده شد. قابلیت زنده ماندن سلول‌ها بر روی داربست آگارز به طور معنی‌داری افزایش نشان داد 05/0p<. نتیجه‌گیری: به ‌نظر می‌رسد که داربست آگارز به علت داشتن تخلل و پایداری بیشتر نسبت به داربست فیبرین‌گلو، چسبندگی بهتری برای سلول‌ها ایجاد می‌کند و در فرآیند تکثیر سلولی، عملکرد بهتری را نسبت به داربست فیبرین گلو ارایه می‌دهد. .